ความใส่ใจที่หายไป
ในเช้าวันหยุดที่สดใส พระอาทิตย์ส่องแสงยามเข้ากระทบใบไม้ที่ชุ่มฉ่ำน้ำฝนที่หล่นพรั่งพรูเมื่อตอนเช้ามืด หยดน้ำยังเปล่งประกายวาบวับเมื่อกระทบแสง
ใบไม้แห้งร่วงหล่นเพราะแรงลมและฝนชะ ผมวางถ้วยกาแฟที่ละเลียดจิบจนเหลือก้นถ้วยบนม้านั่งไม้หมอนรถไฟ แล้วหยิบไม้กวาดทางมะพร้าวมากวาดใบไม้ที่หล่นเกลื่อนพื้นหน้าบ้าน กวาดเสร็จแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองต้นไม้ที่หน้าประตู เห็นดอกไม้รูปทรงแปลกชนิดที่ไม่เคยเห็นมาก่อน หรือว่ามันลอยมาจากไหน ผมคิดในใจ ไม่ใช่สินะเพราะมันมีขั้วก้านดอกอยู่ที่ยอดไม้นั่น มันคือดอกของต้นนี้นี่เอง แล้วมันต้นอะไรล่ะ ผมนึกชื่อมันไม่ออกรู้แต่ว่าน้องที่ทำงานซื้อให้ตอนขึ้นบ้านใหม่ ตอนนั้นมันเป็นต้นเล็กถูกถักเป็นเปียอยู่ในกระถาง
ผมเริ่มเอะใจตนเอง ผมเดินผ่านมันทุกวันไปมาในเวลาเข้าออกบ้าน แต่ผมไม่เคยใส่ใจเลยว่ามันคือต้นอะไร มันอยู่ที่หน้าบ้านมาสิบกว่าปีจนตอนนี้มันสูงท่วมหัว และที่สำคัญตอนนี้มันมีดอก ซึ่งผมเพิ่งเห็นดอกของมันเป็นครั้งแรกในวันนี้ และเพราะความที่ผมไม่ค่อยได้ใส่ใจมัน ประกฏว่าดอกที่เห็นนั้นกำลังจะร่่วงโรยเสียแล้ว........ตอนนี้ผมนึกชื่อมันออกแล้ว มันชื่อว่าต้นศุภโชค
มันทำให้ผมคิดได้ว่าดีนะที่มันเป็นต้นไม้ ถ้าผมไม่ใส่ใจคนใกล้ตัวที่รู้จักและคนที่เดินสวนกันไปมาทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นที่บ้านหรือที่ทำงาน...มันจะเป็นอย่างไรหนอ
ราเมศร์
