ความใส่ใจที่หายไป

       ในเช้าวันหยุดที่สดใส  พระอาทิตย์ส่องแสงยามเข้ากระทบใบไม้ที่ชุ่มฉ่ำน้ำฝนที่หล่นพรั่งพรูเมื่อตอนเช้ามืด  หยดน้ำยังเปล่งประกายวาบวับเมื่อกระทบแสง

ใบไม้แห้งร่วงหล่นเพราะแรงลมและฝนชะ  ผมวางถ้วยกาแฟที่ละเลียดจิบจนเหลือก้นถ้วยบนม้านั่งไม้หมอนรถไฟ  แล้วหยิบไม้กวาดทางมะพร้าวมากวาดใบไม้ที่หล่นเกลื่อนพื้นหน้าบ้าน  กวาดเสร็จแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองต้นไม้ที่หน้าประตู  เห็นดอกไม้รูปทรงแปลกชนิดที่ไม่เคยเห็นมาก่อน  หรือว่ามันลอยมาจากไหน  ผมคิดในใจ  ไม่ใช่สินะเพราะมันมีขั้วก้านดอกอยู่ที่ยอดไม้นั่น   มันคือดอกของต้นนี้นี่เอง  แล้วมันต้นอะไรล่ะ   ผมนึกชื่อมันไม่ออกรู้แต่ว่าน้องที่ทำงานซื้อให้ตอนขึ้นบ้านใหม่ ตอนนั้นมันเป็นต้นเล็กถูกถักเป็นเปียอยู่ในกระถาง

         ผมเริ่มเอะใจตนเอง  ผมเดินผ่านมันทุกวันไปมาในเวลาเข้าออกบ้าน  แต่ผมไม่เคยใส่ใจเลยว่ามันคือต้นอะไร   มันอยู่ที่หน้าบ้านมาสิบกว่าปีจนตอนนี้มันสูงท่วมหัว  และที่สำคัญตอนนี้มันมีดอก  ซึ่งผมเพิ่งเห็นดอกของมันเป็นครั้งแรกในวันนี้  และเพราะความที่ผมไม่ค่อยได้ใส่ใจมัน  ประกฏว่าดอกที่เห็นนั้นกำลังจะร่่วงโรยเสียแล้ว........ตอนนี้ผมนึกชื่อมันออกแล้ว  มันชื่อว่าต้นศุภโชค

         มันทำให้ผมคิดได้ว่าดีนะที่มันเป็นต้นไม้  ถ้าผมไม่ใส่ใจคนใกล้ตัวที่รู้จักและคนที่เดินสวนกันไปมาทุกวัน  ไม่ว่าจะเป็นที่บ้านหรือที่ทำงาน...มันจะเป็นอย่างไรหนอ

                                                                                                                       ราเมศร์