ตั้งแต่วันที่ 5 กุมภาพันธ์ 2558 ผมต้องเดินทางไปเยี่ยมคุณแม่ที่ต้องนอนโรงพยาบาลเพื่อให้ยาฆ่าเชื้อ เนืองจากอาการติดเชื้อที่แขน มีอาการแขนบวมเป่ง คุณหมอประมาณการณ์ว่าน่าจะต้องให้ยาประมาณ 1 เดือน ผมเดินทางเข้าไปเยี่ยมคุณแม่ที่โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ทุกวัน
ด้วยความวางใจจึงเกิดเหตุนี้ขึ้นเพราะคุณแม่แขนบวมมาตั้งแต่ก่อนปีใหม่ ไปหาหมอประจำอำเภอคุณหมอบอกว่าไม่เป็นอะไรน่าจะเป็นโรคข้อรูมาตอยกำเริบให้ทานยารักษาโรคข้อต่อไป เนื่องจากคุณแม่อยู่ต่างจังหวัดผมจึงได้แต่โทรถามอาการ คุณแม่ก็บอกว่าดีขึ้นมาเรื่อยๆ ไม่เจ็บไม่ปวด แต่แขนยังบวมอยู่นิดหน่อย ก็วางใจมาเรื่อย ๆ ว่าน่าจะค่อย ๆ ดีขึ้น จนมาถึงวันที่หมอโรคข้อนัดมาตรวจปรากฏว่าแขนของคุณแม่บวมและแดงมากกว่าเดิมประมาณสองเท่า อาจารย์หมอจึงต้องให้นอนโรงพยาบาลเพ่ือรักษาอาการ
อย่างไรก็ตามผมก็ต้องดำเนินชีวิตอยู่บนความวางใจต่อไป วางใจคุณหมอทั้งหลายของคณะแพทย์ที่ร่วมกันวางแผนรักษาคุณแม่ วางใจคุณพยาบาลและเจ้าหน้าที่ที่ดูแลคุณแม่เพราะไม่มีห้องพิเศษว่างให้เราเฝ้าดูแลตลอดทั้งวันได้ วางใจว่ารถที่เราจอดทิ้งไว้ในสวนลุมจะปลอดภัยเพราะเราหาที่จอดในโรงพยาบาลได้ลำบากเหลือเกินในแต่ละวันจึงต้องไปจอดข้างนอก
สำหรับผมความวางใจคือทางออกทางหนึ่งของความทุกข์ใจ เพราะถ้าเราไม่วางใจ เราคงต้องหนักใจมากจนรับรับไว้ไม่ไหว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น