สวางค์ สวรรค์ สรรเสก

     ในความ  เจ็บปวด  รวดร้าว
มองฟ้า  หาดาว  พราวแสง
ต่างตา  ห่วงรัก  ประจักษ์แจ้ง
มอบขวัญ  กล้าแกร่ง  แรงใจ
     ตะวันเรื่อ  เอื้อแสง  สีทอง
สาดส่อง  ต้องหยาด  น้ำใส
ระยิบระยับ  ประดับ  เขียวไพร
ชายเลน  แมกไม้  ในสวางค์
     กาน้ำ  กระยาง  นางนวล
เหินหวน  ทวนลม  รุ่งสาง
หมอกหม่น  ร่มใบ  รางราง
เรือน้อย  ลอยคว้าง  ชมทะเล
     เดือนเคียว  เกี่ยวฟ้า  เฝ้ามอง
นกซร้อง  ก้องไกล  สรวลเส
ปลุกเถื่อน  เพื่อนป่า  ฮาเฮ
คลื่นเห่  เร่รัก  เริงรมย์

 
 คืนหนึ่ง  คืนนั้น  จันทร์ยิ้ม
สองดาว  เพราพริ้ม  สุดสม
เพื่อนเอ๋ย  เพื่อนไข้  ได้ชม
สะอื้น  ขื่นขม  สุขพลัน
     สวางค์   สวรรค์  สรรเสก
มุ่นเมฆ  กรายป่า  พนาสัณฑ์
เช้าสาย  บ่ายเย็น  คืนวัน
ประดุจหมอฯลฯ  เวียนกัน  สู่ขวัญเรา
     ขอสิ่ง  ศกดิ์สิทธิ์  ฤทธิไกร
รับกราบ  คนไข้  หายเหงา
บันดาล  งานหมอฯลฯ   บางเบา
เลิศเชาว์  เลิศลักษณ์  ภัคดิพร






รองศาสตราจารย์ประภาศรี  ศิริจรรยา                                       ร้อยกรอง
ศูนย์เวชศาสตร์ฟื้นฟู สวางคนิวาส บางปู                                     ๒๕๕๒

             นี่เป็นบทร้อยกรองที่รองศาสตราจารย์ประภาศรี  ศิริจรรยา  มอบให้ไว้เมื่อครั้งที่ท่านมาเข้ารับการฝึกฟื้นฟูร่างกายที่ศูนย์เวชศาสตร์ฟืื้นฟู สภากาชาดไทย ท่านไม่ได้เป็นคนไข้ในการดูแลของผมโดยตรง  แต่ด้วยรูปแบบการให้บริการแบบแฟมิลี่ของเรา  ทำให้ผมได้รับการเอ็นดูและเมตตาจากท่าน  และกรุณาให้คำอบรมสั่งสอน  ผลักดันให้มีการพัฒนาตนเองในด้านต่าง ๆ โดยเฉพาะด้านภาษาอังกฤษ
            ผมรื้อเอกสารเก่าที่เก็บไว้แล้วก็พบกลอนบทนี้อีกเจ็ดปีต่อมานับจากที่ท่านมอบกลอนบทนี้ให้  ทำให้นึกถึงท่านและอยากทั้งเก็บและเผยแพร่กลอนบทนี้ในเวลาเดียวกัน  จึงขอนำกลอนบทนี้ลงไว้ในบล๊อกนี้
                                                                                                ราเมศร์
                                                                                          ตุลาคม ๒๕๕๙