อุปกรณ์เสริมที่น่าทึ่ง

          ผมเป็นนักกิจกรรมบำบัด มีบทบาทหนึ่งในวิชาชีพคือการประดิษฐ์คิดค้น  หาอุปกรณ์เสริมเพื่อให้ผู้ป่วยที่มีปัญหาในการเคลื่อนไหวสามารถทำกิจวัตรต่าง ๆ ได้ด้วยตัวเอง  หลายครั้งที่ต้องรู้สึกว่าหมดหนทางที่จะหาอะไรมาเสริมได้ เช่นคนที่กำมือและขยับนิ้วไม่ได้  ขยับได้แต่ข้อศอก  ก็นึกไม่ออกว่าจะหาอะไรมาเสริมเพื่อให้เขาเปิดหนังสืออ่านได้  มีข้อจำกัดเรือ่งวัสดุอุปกรณ์ว่าจะใช้อะไรดี จึงจะดูดีและมีคุณสมบัติเหมาะสม  
         ตอนนี้ผมมีอุปกรณ์เสริมที่น่าทึ่งมาก ๆ อันหนึ่งที่อยากจะแนะนำ  แต่ผมไม่ใช่คนที่ทำมันหรอกนะ แต่มันเกิดจากความคิดของผู้ป่วยเอง  ผู้ป่วยคนนี้ขยับนิ้วมือไม่ได้ หยิบจับดินสอปากกาไม่ได้  โดยปกติผมก็จะทำผ้าติดแถบกาวพันมือและมีแถบสำหรับเสียบอุปกรณ์ เช่น  ด้ามช้อน ดินสอ ปากกา ที่โกนหนวด ให้กับผู้ป่วยประเภทนี้  เพื่อให้ผู้ป่วยสามารถทำกิจกรรมต่าง ๆ ได้เอง  แต่ผู้ป่วยรายนี้เขาประยุกต์ใช้ขวดนมมาเป็นอุปกรณ์ยึดภู่กันสำหรับวาดรูป  ซึ่งเมื่อผมเห็นแล้วรู้สึกทึ่งมาก  เป็นอะไรที่เรียบง่ายมากและดูไม่มีมูลค่า  แต่ว่ามันกลับเป็นอุปกรณ์ที่เขาใช้มันได้อย่างดีที่สุดและถนัดที่สุด  เขาใช้มันในการสรรสร้างงานศิลปะมากมายหลายชิ้น  เกิดมูลค่าจากงานหลายหมื่นเท่าของราคาขวดเปล่าใบนั้น  และที่สำคัญเมื่อเขาได้ไปออกสื่อต่าง ๆ ในฐานะศิลปินวาดรูป เขาก็ได้โชว์ให้ทุกคนเห็นว่าเขาได้ใช้เจ้าอุปกรณ์ชิ้นนี้ในการสร้างงานศิลปะ  เรียกได้ว่าเป็นอัตลักษณ์ประจำตัวเลยก็ว่าได้

   
    ผมได้พยายามคิดว่าจะหาวัสดุอะไรมาทำอุปกรณ์แทนชัินนี้ได้บ้าง  ที่จะดูดี ราคาถูก ใช้งานได้ดี  ปรากฎว่าจนบัดนี้ผมก็ยังคิดไม่ออกครับ......กฤชติณฑ์  วสนาท  บอกว่าเขาจะใช้มันตลอดไป
popsnapshot.blogspot.com

                                                                                                                                                                                                                                                                                                            ราเมศร์  เรืองอยู่

                                                                                                                                              11  มิ.ย. 58